Umayyad Self-Representation

Garth Fowden 2004[2]

118. Above, p. 136. To what extent does Qu3ayr ªAmra consciously evoke the Quranic imagery of Paradise? Apart from the patron’s Adamic portrait (Eden and Paradise are identified: Qurºán 61.12), other signs pointing in this direction are the depictions of palms and grapes (above, p. 321), not to mention women; and the explicit invocation of Paradise by a visitor to al- Walíd’s court, above, p. 72 and n. 115.

The traditional interpretation of the Qurºán as promising sexual pleasures in Paradise may in its turn have been inspired by Christian images such as the Rossano Gospel’s miniature of Christ in heaven with the five wise virgins: Ainalov, Hellenistic origins 110 fig. 54, 118.

119. Above, p. 138.

118. Παραπάνω, σελ. 136. Σε ποιο βαθμό ο Quayr Amra συνειδητά επικαλείται την κορανική απεικόνιση του Παραδείσου; Εκτός από το Αδαμικό πορτρέτο του προστάτη (η Εδέμ και ο Παράδεισος αναγνωρίζονται: Κοράνι 61.12), άλλα σημάδια που δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση είναι οι απεικονίσεις φοινίκων και σταφυλιών (παραπάνω, σελ. 321), για να μην αναφέρουμε τις γυναίκες· και η ρητή επίκληση του Παραδείσου από έναν επισκέπτη στην αυλή του al-Walíd, παραπάνω, σελ. 72 και σημ. 115.

Η παραδοσιακή ερμηνεία του Κορανίου ως παρέχοντος υπόσχεση σεξουαλικών απολαύσεων στον Παράδεισο μπορεί με τη σειρά της να έχει αντλήσει την έμπνευσή της από χριστιανικές εικόνες όπως η μικρογραφία του Χριστού στον παράδεισο με τις πέντε σοφές παρθένες στο Ευαγγέλιο Rossano: Ainalov, Ελληνιστικές προελεύσεις 110 εικ. 54, 118.

119. Παραπάνω, σελ. 138.

Η παραβολή των πέντε σοφών παρθένων[5]

Επισκόπηση AI

Οι "πέντε σοφές παρθένες" προέρχονται από μια παραβολή του Ιησού στην Καινή Διαθήκη (Κατά Ματθαίον 25:1-13), στην οποία δέκα παρθένες πηγαίνουν να συναντήσουν έναν νυμφίο. Οι πέντε σοφές είχαν προετοιμαστεί, φέρνοντας επιπλέον λάδι στις λάμπες τους, ενώ οι πέντε άφρονες δεν είχαν λάδι. Αυτή η παραβολή διδάσκει την εσχατολογική έννοια της ετοιμότητας για την Ημέρα της Κρίσης, με τις σοφές παρθένες να αντιπροσωπεύουν αυτούς που παραμένουν πιστοί και προετοιμασμένοι, ενώ οι άφρονες αντιπροσωπεύουν αυτούς που δεν είναι. 

Στην παραβολή

Η κατάσταση: Δέκα παρθένες περιμένουν τον νυμφίο. Οι πέντε σοφές έχουν λάδι στις λάμπες τους, ενώ οι πέντε άφρονες όχι.

Η προσδοκία: Όταν ο νυμφίος αργεί, όλες οι παρθένες κοιμούνται.

Η προετοιμασία: Ξαφνικά, ακούγεται η κραυγή ότι ο νυμφίος έρχεται. Οι παρθένες ετοιμάζουν τις λάμπες τους. Οι άφρονες ζητούν λάδι από τις σοφές, οι οποίες αρνούνται λέγοντας ότι δεν υπάρχει αρκετό για όλες.

Η έκβαση: Ενώ οι άφρονες πηγαίνουν να αγοράσουν λάδι, ο νυμφίος έρχεται. Αυτοί που ήταν έτοιμοι μπαίνουν μαζί του στον γάμο και η πόρτα κλείνει. 

Συμβολισμός

Σοφές παρθένες: Αντιπροσωπεύουν αυτούς που είναι πνευματικά προετοιμασμένοι, ζουν με αφοσίωση και είναι έτοιμοι για την έλευση του Χριστού ή την Ημέρα της Κρίσης.

Άφρονες παρθένες: Αντιπροσωπεύουν αυτούς που δεν είναι πνευματικά προετοιμασμένοι και χάνουν την ευκαιρία τους.

Το λάδι: Συμβολίζει την πίστη και τα έργα που πρέπει να είναι συνεχώς ανανεωμένα και διαθέσιμα.

Η πόρτα: Αντιπροσωπεύει την είσοδο στον ουρανό. 

Ευαγγέλια του Rossano[10]

Ευαγγέλιο του Rossano[10]

@vickyflessa
Τὸν Νυμφίον ἀδελφοὶ ἀγαπήσωμεν, τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐτρεπίσωμεν, ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καὶ πίστει ὀρθῇ, ἵνα ὡς αἱ φρόνιμοι, τοῦ Κυρίου παρθένοι, ἕτοιμοι εἰσέλθωμεν, σὺν αὐτῷ εἰς τοὺς γάμους· ὁ γὰρ Νυμφίος δῶρον ὡς Θεός, πᾶσι παρέχει τὸν ἄφθαρτον στέφανον.


Η παραβολή των δέκα παρθένων 5ος - 6ος αιώνας [Codex Purpureus Rossanensis]


Ο Codex Purpureus Rossanensis, γνωστός και ως Ευαγγέλια του Rossano, είναι ένα Ελληνικό 🇬🇷 χειρόγραφο 📜 του 5ου-6ου αιώνα που περιέχει (εικονογραφημένα🖌️) τα Ευαγγέλια του Ματθαίου και του Μάρκου και φυλάσσεται στο Επισκοπικό Μουσείο Εκκλησιαστικής Τέχνης στο Rossano της Ιταλίας.

Επισκόπηση AI
Η εικόνα είναι μια μικρογραφία από τον Κώδικα του Ροσάνο (Codex Purpureus Rossanensis), ένα βυζαντινό εικονογραφημένο χειρόγραφο των Ευαγγελίων. Η μικρογραφία απεικονίζει την Παραβολή των Δέκα Παρθένων, όπως περιγράφεται στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.

Ο Κώδικας του Ροσάνο είναι ένα από τα παλαιότερα σωζόμενα εικονογραφημένα χειρόγραφα των Ευαγγελίων.
Χρονολογείται στον 6ο αιώνα μ.Χ. και είναι γραμμένος με αργυρά γράμματα σε πορφυρή περγαμηνή, εξ ου και το όνομά του.
Η Παραβολή των Δέκα Παρθένων αφηγείται την ιστορία πέντε σοφών και πέντε μωρών παρθένων που περιμένουν τον γαμπρό.
Οι πέντε σοφές παρθένες είχαν μαζί τους εφεδρικό λάδι για τις λάμπες τους, ενώ οι μωρές δεν είχαν. Όταν ο γαμπρός καθυστέρησε, οι μωρές παρθένες έφυγαν για να αγοράσουν λάδι και έχασαν την ευκαιρία να μπουν στην αίθουσα του γάμου.

Qu3ayr ªAmra, Επισκόπηση AI

Το "Qu3ayr ªAmra" αναφέρεται στο Qasr Amra, ένα εμβληματικό κάστρο των Ομεϋαδών, και συνδέεται με την τέχνη και την ελίτ της ύστερης αρχαιότητας, όπως υποστηρίζει η βιβλιογραφία, για παράδειγμα σε ακαδημαϊκή μελέτη του 2008, σύμφωνα με το Scribd. Η τέχνη στο Qasr Amra θεωρείται αντιπροσωπευτική των γούστων του Ομεϋαδικού πνεύματος, και η ελίτ του Ομεϋαδικού Χαλιφάτου υιοθέτησε επιρροές από άλλες παραδόσεις, όπως η βυζαντινή, αντί να βασιστεί αποκλειστικά στην αραβική καλλιτεχνική παράδοση. Η μελέτη εξετάζει επίσης πώς η ελίτ της Συρίας ταυτίστηκε με την κουλτούρα της, υιοθετώντας τις τοπικές πρακτικές αντί να εγκλιματιστεί σε ξένες επιρροές, αναλύοντας τις πολιτισμικές συνδέσεις μεταξύ Συρίας και Αραβίας. 

Βασικές πληροφορίες

Όνομα: "Qu3ayr ªAmra" είναι μια παραλλαγή του ονόματος Qasr Amra, γνωστό κάστρο των Ομεϋαδών.

Σύνδεση: Συνδέεται στενά με την τέχνη και την πολιτιστική ελίτ των Ομεϋαδών, ιδίως από τον 8ο αιώνα, κατά την ύστερη αρχαιότητα.

Καλλιτεχνικές επιρροές: Η τέχνη στο Qasr Amra θεωρείται ότι ενσωματώνει στοιχεία από διαφορετικές παραδόσεις, όπως η βυζαντινή, δείχνοντας την υιοθέτηση τοπικών πολιτισμικών στοιχείων από τους Ομεϋάδες.

Πολιτιστική ταυτότητα: Η μελέτη εστιάζει στο πώς η ελίτ των Ομεϋαδών ταυτίστηκε με τον συριακό πολιτισμό, υιοθετώντας τις τοπικές επιρροές και παραδόσεις αντί να τις φέρει από την Αραβία. 

Tohme 2006[100]

Qusayr ‘Amra is perhaps the most enigmatic of the so-called Umayyad “desert castles” that inhabit the landscape of the Syro-Jordanian steppe and the more arid regions to the east of it. These “castles,” or qusur as they are commonly referred to in Arabic, are in fact residences, bathhouses, hunting lodges, and farms built by the elites of the Umayyad dynasty (661–750 CE). Built sometime in the first half of the eighth-century CE, Qusayr ‘Amra consists of a bath complex (a large hall and three small bathing rooms), a deep stone well, a cistern, and a hydraulic installation with a waterwheel. The most notable feature of Qusayr ‘Amra, and what has beguiled scholars and travelers since the end of the nineteenth century, is the frescoed interior of the bath complex. Indeed, these four hundred-and-fifty square meters of painted walls are among the most extensive and complete decorative programs to survive from the ancient world. The frescos depict a seemingly disparate collection of subjects including hunting scenes, dancing girls, musicians, royal portraiture, astronomical representations, as well as craftsmen at work. Even though these paintings (and the complex as a whole) have inspired copious interpretations, their date, meaning, and patronage remain unclear. In an attempt to unravel the mysteries of this complex and its decoration, Garth Fowden examines Qusayr ‘Amra within the wider context of late antique Syria and offers a conceptual reading of the complex and its frescos based on analogies drawn from Arabic poetry, specifically from the pre- and early Islamic qasida (ode).

Fowden’s book begins in 1898 with the dramatic story of the discovery of Qusayr ‘Amra by the Czech priest and scholar Alois Musil, and continues with an overview of how this complex has been studied (and dubiously restored) since the turn of the twentieth century. The second chapter discusses the architectural layout of the complex and its relationship to surrounding structures that were also part of a larger complex. Because of its relatively high quality of construction and painted interiors, especially when compared to its neighboring structures, Fowden argues that the bath complex, especially its large hall, was the main attraction at Qusayr ‘Amra. Fowden devotes the latter half of this chapter to a discussion of three themes that are repeated in the murals: nudity, entertainment, and women. Here Fowden turns to early Arabic poetry for elucidation. Compilations of early Arabic poetry, especially the ninth-century Kitab al-Aghani (“Book of Songs”) by Abu Faraj al-Isfahani, have long been the favorite arsenal of scholars attempting to understand the mysteries of Qusayr ‘Amra and the Umayyad qusur. However, in this case Fowden also draws on lesser-consulted works, such as the sixth-century Muallaqat of Imru’ al-Qays. The poetry leads the author to suggest that the representations of the female entertainers served as a backdrop for the real activities that were common practice at Qusayr ‘Amra—namely the singing of poetry by beautiful young women.

In the third chapter, Fowden discusses hunting, another common image in the frescos, and one that, along with the recitation of poetry, was a favorite pastime of late-antique Arabs. This chapter provides one of the most innovative treatments of the hunt in late antiquity. Fowden again deftly engages a wide variety of early Arabic poetry, and juxtaposes it with late antique (Roman, Byzantine, and Sasanian) and early Islamic depictions of hunting. In addition, Fowden provides a detailed discussion of hunting practices in late antiquity, and determines that the depictions of hunting with nets at Qusayr ‘Amra represents a distinctly pre-Islamic Arab form of hunting in Syria. This chapter concludes with a proposition that the hunting scenes coupled with the representations of women reflect an image of a virile yet sexually tempered male patron.

In the following two chapters, Fowden turns his attention to uncovering the patron’s identity. Here, a depiction of an enthroned figure in the central alcove of the complex’s audience hall provides the author with the first clue. An inscription describing the enthroned figure as an amir indicates that this figure is an heir apparent, and not a caliph, as previous scholars had suggested, since he is not given the caliphal title of amir al-mu’minin (prince/leader of the faithful). In an imaginative (though not wholly convincing) twist, Fowden argues that this portrait should also be seen as an attempt on the Umayyad amir’s part to represent himself as Adam, God’s original successor (caliph). The adoption of Adam, according to Fowden, foreshadows the future caliphal role of the amir. The fifth chapter is devoted to identifying this patron, who has hitherto been identified as either al-Walid I (r. 705–15) or al-Walid II (r. 743–44). In a convoluted argument that employs poetry, comparative analysis of other qusur, as well as a somewhat far-fetched deconstruction of the patron’s personality, Fowden attributes Qusayr ‘Amra to the patronage of al-Walid II. The patron is presented here as a man who is at once a hedonist, a poet, a theologian, and an astute statesman. Al-Walid II’s project at Qusayr ‘Amra, as Fowden sees it, is a propaganda vehicle that served not only to legitimize his rule but also that of the Umayyad dynasty.

The subsequent three chapters explore three panels that serve as further legitimizing agents. The first panel, which Fowden calls the “dynastic icon,” is a curious image analogous in composition to early Christian and Byzantine depictions of Christ’s Nativity. Here, the author rightly points to the difficulty of reading this image due to its poor preservation and its marred inscriptions (which are largely a result of the careless restorations undertaken in the 1970s). Regardless, Fowden is able to infer a meaning. He identifies the central female figure as the Christian mother of al-Hakam, al-Walid II’s designated heir to the caliphate, and reads the panel to be not only a symbol of al-Walid’s “virility” (196) but also as “a symbolic proclamation of the Umayyad house generally, of the divine grace and favor shown into it, of regularity and legitimacy of the succession, and of the victoriousness that ideally, and often actually, marked its dealings with other powers” (194–95). These ideas are carried over to the next chapter in which the author turns his attention to the most famous painting at Qusayr ‘Amra, the panel commonly called The Six Kings. Fowden delves into a compelling iconographic study of this panel and draws upon examples of late antique iconography that are as far afield as the Rabbula Gospels and Taq-i Bustan in Iran. Fowden does not offer an unusual interpretation of this panel, and sees the Six Kings (as others, most notably Oleg Grabar, have before him) as a reflection of the caliph’s lineage and “kingly majesty” (226), as well as an assertion of the legitimacy of the Umayyad dynasty. The eighth chapter is devoted to the third panel, which depicts the singular figure of a scantily clad bathing woman who stands adjacent to the Six Kings. While this figure has often been interpreted as one of the many entertainers depicted at Qusayr ‘Amra, Fowden, in contrast, identifies her as Shah-i Afrid, a captive Sasanian princess who became al-Walid II’s concubine and mother of his child, Yazid. Even though the author is unable to substantiate his interpretation, Shah-i Afrid is a convenient complement to the representation of the Six Kings and the “dynastic icon.” These three panels, as Fowden sees them, form a triptych, whose central section, The Six Kings, affirms the political and cultural heritage of al-Walid II (and the Umayyad dynasty), while its two wings affirm his genealogical legacy. The role of this triptych complements the portrait of the prince in the main alcove. This interpretation is quite compelling (although occasionally overreaching), and for the first time offers a coherent reading of the series of fresco panels at Qusayr ‘Amra.

The argument of a coherent iconographic program is carried over into the ninth chapter. Here, Fowden argues that the frescos and buildings at Qusayr ‘Amra can only be understood once they are placed within the larger oeuvre of late antique and early Islamic culture. The book concludes with the suggestion that Qusayr ‘Amra is in many ways a mirror of Umayyad culture: a distinctly Arab blend of Greek, Roman, Christian, and Iranian ideals and mores. Even though the arguments presented in Qusayr ‘Amra are at times unsubstantiated and difficult to follow, Fowden’s contribution is invaluable. His impeccable research, his exhaustive analysis of both literary and visual material, and his imaginative approach illuminate the enigmatic buildings at Qusayr ‘Amra and the world of the Umayyads.

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ, ΣΤΟ ΚΟΡΑΝΙ & ΤΟΝ ΒΟΥΔΙΣΜΟ: O ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΩΣ ΓΑΜΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑ Ή ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΝΥΜΦΙΟΥΣ / ΝΥΦΕΣ..[110]

Houris in paradise, riding camels. From a 15th-century Persian manuscript[115]

sexual paradise in Quran, Επισκόπηση AI [120]

Το ίδιο το Κοράνι δεν περιέχει απροκάλυπτες περιγραφές σεξουαλικού παραδείσου, αλλά περιγράφει τον Παράδεισο ως τόπο ευχαρίστησης, αναφέροντας συχνά τις «ουρές» ως όμορφες συντρόφους για τους πιστούς. Ορισμένες ερμηνείες των χαντίθ (ρήσεις που αποδίδονται στον Προφήτη Μωάμεθ) περιγράφουν τον παράδεισο με πιο σαφείς σεξουαλικούς όρους, με μερικές να αναφέρουν ακόμη και εβδομήντα δύο συζύγους, αν και άλλοι μελετητές θεωρούν αυτές τις συγκεκριμένες αφηγήσεις αδύναμες. Οι ερμηνείες ποικίλλουν και μια εναλλακτική θεωρία υποδηλώνει ότι η λέξη για τις ουρές αναφέρεται σε λευκές σταφίδες με βάση τα συριακά αραμαϊκά, αν και αυτή δεν είναι η κυρίαρχη άποψη.

Κορανική περιγραφή: Το Κοράνι περιγράφει γενικά τον Παράδεισο ως τόπο χαράς και αιώνιας ευχαρίστησης για τους πιστούς, αναφέροντας συχνά τις «ουρές» που περιγράφονται ως όμορφες, αγνές και πάντα νέες συντρόφους.

Ερμηνείες των χαντίθ: Ορισμένα χαντίθ παρέχουν πιο λεπτομερείς, σεξουαλικοποιημένες περιγραφές του παραδείσου. Για παράδειγμα, αναφέρεται συχνά ένα χαντίθ που αναφέρει εβδομήντα δύο συζύγους για κάθε πιστό, αν και η αυθεντικότητά του αμφισβητείται από ορισμένους μελετητές. Ένα άλλο χαντίθ αναφέρει συγκεκριμένα μια αμοιβή «εβδομήντα δύο συζύγων» για τους μάρτυρες. Εναλλακτικές ερμηνείες: Μια λιγότερο συνηθισμένη ερμηνεία, που διατυπώνεται από τον μελετητή Christoph Luxenberg, υποδηλώνει ότι η λέξη «houris» μπορεί να είναι μια λανθασμένη μετάφραση που βασίζεται στη συριακή αραμαϊκή και θα μπορούσε αντ' αυτού να αναφέρεται σε λευκές σταφίδες.

Φύση του παραδείσου: Σύμφωνα με την ισλαμική πεποίθηση, οι απολαύσεις του Παραδείσου είναι πνευματικές και σωματικές, αλλά η ακριβής φύση θεωρείται ότι είναι πέρα ​​από την ανθρώπινη κατανόηση και δεν περιγράφεται πλήρως με σεξουαλικές λεπτομέρειες στο Κοράνι. 

The Quran itself does not contain overt descriptions of sexual paradise, but it does describe Paradise as a place of pleasure, often mentioning "houris" as beautiful companions for believers. Some interpretations of hadith (sayings attributed to the Prophet Muhammad) describe paradise in more explicitly sexual terms, with some even mentioning seventy-two wives, though other scholars consider these particular narrations weak. Interpretations vary, and one alternative theory suggests the word for houris refers to white raisins based on Syriac Aramaic, though this is not the mainstream view.

Quranic description: The Quran generally describes Paradise as a place of joy and eternal pleasure for believers, often mentioning "houris" who are described as beautiful, chaste, and ever-young companions.

Hadith interpretations: Some hadith provide more detailed, sexualized descriptions of paradise. For example, a hadith mentioning seventy-two wives for every believer is often cited, though its authenticity is debated by some scholars. Another hadith specifically mentions a reward of "seventy-two wives" for martyrs.

Alternative interpretations: A less common interpretation, put forth by scholar Christoph Luxenberg, suggests the word for "houris" might be a mistranslation based on Syriac Aramaic, and could instead refer to white raisins.

Nature of paradise: According to Islamic belief, the pleasures of Paradise are spiritual and physical, but the exact nature is understood to be beyond human comprehension, and not fully described in sexual detail in the Quran.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[2]. Garth Fowden 2004, nn.  118, 119.

[5]. Five wise virgins parable, Επισκόπηση AI

[10]. https://pbs.twimg.com/media/GtJyrBjXMAAvRiw?format=jpg&name=medium

Σεξουαλικές απολαύσεις στον παράδεισο..

https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Meister_des_Evangeliars_von_Rossano_002.jpg

Ms EAB 644 The Wise and Foolish Virgins, from the 'Codex Purpureus' - Byzantine School

[100]. http://www.caareviews.org/reviews/834

[115]. Η εικόνα είναι ένα περσικό έργο τέχνης του 15ου αιώνα με τίτλο «Χουρίδες πάνω σε καμήλες» (Houris on Camelback).

Το έργο απεικονίζει χουρίδες, ή αλλιώς ουράνιες παρθένες, να ιππεύουν καμήλες.

Το θέμα της εικόνας είναι η ομορφιά και η χάρη, όπως αυτή αποτυπώνεται στον περσικό πολιτισμό κατά την περίοδο των Τιμουριδών.

Οι χουρίδες είναι ουράνιες υπάρξεις που περιγράφονται στο Κοράνι ως «αγνές σύζυγοι» και «άψογες παρθένες». 

Το έργο συνδυάζει στοιχεία ισλαμικής τέχνης με περσικά πολιτισμικά θέματα. 

https://www.alamy.com/stock-photo-houris-on-camelback-is-a-15th-century-persian-artwork-depicting-houris-132811513.html

[120]. sexual paradise in Quran, Επισκόπηση AI 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

https://dokumen.pub/qusayr-amra-art-and-the-umayyad-elite-in-late-antique-syria-9780520929609.html
https://www.academia.edu/44456614/Qu%E1%B9%A3ayr_Amra_Art_and_the_Umayyad_elite_in_late_antique_Syria
https://archive.org/stream/GarthFowdenQusayrAmraArtAndTheUmayyadBookZZ.org/%5BGarth_Fowden%5D_Qusayr__%27Amra_Art_and_the_Umayyad_%28BookZZ.org%29_djvu.txt

Garth Fowden. 2004. “Umayyad Self-Representation,” in Qu3ayr ªAmra. Art and the Umayyad Elite in Late Antique Syria, University of California Press, Berkeley / Los Angeles / London, pp. 291-324.

https://helios.eie.gr/helios/bitstream/10442/7459/2/A01.037.0.pdf

Fowden, G. and E. K. Fowden. 2004. Studies on Hellenism, Christianity and the Umayyads (Μελετήματα 37), Athens.

https://archive.org/details/hellenisticorigi0000anal

Ainalov, D. V. 1961. The Hellenistic Origins of Byzantine Art, Rutgers University Press.

Tohme, L. 2006. Rev. of Garth Fowden, Qusayr ‘Amra: Art and the Umayyad Elite in Late Antique Syria, in CAA Reviews, <http://www.caareviews.org/reviews/834> (2 Nov. 2025).

https://www.researchgate.net/publication/392532855_O_Dionysos_os_eisegetes_tou_Boudistikou_paradeisou_gia_tous_edonistes_Ellenes_ka?fbclid=IwY2xjawNz1vFleHRuA2FlbQIxMAABHvu-r1gksXfOXULt9-SeLFmvHM8RfhygNBKOuJk9lB9meJAKMVvBVScJ_gca_aem_uhgfLhtduw-0acwBgzMKAg

Κονιδάρης, Δ. 2025. "Ο Διόνυσος ως εισηγητής του Βουδιστικού παραδείσου για τους ηδονιστές Έλληνες κ.ά.," 

DOI: 10.13140/RG.2.2.23113.25441

NeoPlatonic Voyaging*

ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟ ΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΜΟΓΓΟΛΙΚΗ ΙΝΔΙΑ (NeoPlatonic Voyaging)

Σύνοψη

 

Η μελέτη «Διάδοση του Νεοπλατωνισμού στη Μογγολική Ινδία» εξετάζει την διείσδυση και τον μετασχηματισμό των νεοπλατωνικών ιδεών στο πολιτικό και πνευματικό πλαίσιο της αυτοκρατορίας των Μουγκάλ κατά τον 16ο αιώνα, με έμφαση στην βασιλεία του Ακμπάρ του Μεγάλου. Μέσω μιας συγκριτικής αναλύσεως φιλοσοφικών, ιστορικών και καλλιτεχνικών πηγών, το έργο διερευνά τον τρόπο με τον οποίον οι νεοπλατωνικές αντιλήψεις περί εκπορεύσεως, ενότητας και κοσμικής αρμονίας επηρέασαν τη συγκρότηση της αυτοκρατορικής ιδεολογίας του Ακμπάρ, ιδιαίτερα στο πλαίσιο του προγράμματος Tarikh-i Alfi και της ηλιολατρικής του λατρείας. Το άρθρο αναδεικνύει τη συμβολή του Νεοπλατωνισμού στη διαμόρφωση της αρχής του ṣulḥ-i kull («ειρήνη για όλους»), συνδέοντας την ιδέα αυτή με τη μακρά παράδοση της Pax Mongolica και τις περσικές και ινδουιστικές κοσμολογικές θεωρίες. Παράλληλα, αναλύεται η εικονογραφική αναπαράσταση του αυτοκράτορα ως Σολομώντα, Ματζνούν και Ορφέα, όπως παρουσιάζεται στα Μουγκάλ άλμπουμ, που λειτουργούν ως «δεξαμενές σκέψης» αλληγορίας και φιλοσοφικής ενοποίησης. Η έρευνα, ενταγμένη στη σύγχρονη συζήτηση περί παγκόσμιας Νεοπλατωνικής Αναγεννήσεως (1450–1650), επισημαίνει την διαχρονική και διαπολιτιστική σημασία της νεοπλατωνικής σκέψεως στην διαμόρφωση μιας οικουμενικής πολιτικής και πνευματικής ταυτότητας στην Μογγολική Ινδία.

 

Abstract

 

The study “The Diffusion of Neoplatonism in Mughal India” examines the penetration and transformation of Neoplatonic ideas within the political and intellectual context of the Mughal Empire during the sixteenth century, focusing on the reign of Akbar the Great. Through a comparative analysis of philosophical, historical, and artistic sources, the work explores how Neoplatonic concepts of emanation, unity, and cosmic harmony influenced the formulation of Akbar’s imperial ideology, particularly in relation to the Tarikh-i Alfi project and his solar worship. The paper highlights the contribution of Neoplatonism to the development of the principle of ṣulḥ-i kull (“peace for all”), linking this ideal with the long tradition of the Pax Mongolica and with Persian and Hindu cosmological theories. Additionally, it analyzes the iconographic representation of the emperor as Solomon, Majnun, and Orpheus, as portrayed in Mughal albums that functioned as “think tanks” for allegory and philosophical synthesis. Situated within the contemporary discourse on a global Neoplatonic Renaissance (1450–1650), the study underscores the enduring and intercultural significance of Neoplatonic thought in shaping a universal political and spiritual identity in Mughal India.

 

Ακμπάρ, ο Μέγας Μουγκάλ, Akbar, the Great Mughal[0]

 

Στις 23 Νοεμβρίου 1542, ο Ακμπάρ, ο μελλοντικός Μουγκάλ Αυτοκράτορας, γεννήθηκε στο Αμαρκότ. Ο πατέρας του, Χουμαγιούν, είχε ήδη χάσει το βασίλειο που είχε κερδίσει ο Μπαμπάρ, και ο Ακμπάρ πέρασε την παιδική του ηλικία στην εξορία. Ο Χουμαγιούν ανακατέλαβε την Ινδία το 1555, μόνο και μόνο για να πεθάνει σύντομα, και ο νεαρός βασιλιάς έπρεπε να υπομείνει πέντε χρόνια αντιβασιλείας πριν αναδειχθεί. Ξεχωρίζει ανάμεσα στους Ασιάτες ηγεμόνες ως αποφασισμένος ηγέτης και φωτισμένος οργανωτής. Αλλά ο άνθρωπος ήταν ανώτερος από τον βασιλιά. Το ενδιαφέρον του για τη θρησκεία και τη φιλοσοφία, την τέχνη και την επιστήμη είναι διάσημο, αλλά τα διακριτικά γνωρίσματα του μεγαλείου του ήταν η διερευνητική ευφυΐα και η ατρόμητη κρίση που χρησιμοποίησε σταθερά για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες με τις οποίες ήταν περιτριγυρισμένος. Στόχος του ήταν να ενώσει την Ινδουιστική και τη Μουσουλμανική Ινδία. Παντρεύτηκε μέλη των αρχαίων βασιλικών οικογενειών Ρατζπούτ, και ο Τζαχανγκίρ, ο διάδοχός του, γεννήθηκε από μια πριγκίπισσα Ρατζπούτ. Αξίζει να θυμηθούμε ότι η βασιλεία του συμπίπτει σχεδόν ακριβώς με αυτή της Ελισάβετ της Αγγλίας. Σε μια εποχή που η Ευρώπη εξακολουθούσε να θεωρεί αποδεκτές τις μεθόδους της διαφθοράς, θέσπισε και επέβαλε τη θρησκευτική ανοχή. Αντιμετώπισε τις φρικαλεότητες του Σάτι διακόσια χρόνια πριν το καταργήσει ο Μπέντινκ. Ήταν ο προστάτης της μάθησης και των τεχνών. Η δικαιοσύνη του δεν γνώριζε καμία διάκριση κάστας, θρησκείας ή χρώματος. Αυτός ήταν ο άνθρωπος που, όσο ζούσε, ένωσε την Ινδία σε αμοιβαία υπηρεσία. Η τέταρτη εκατονταετηρίδα από τη γέννηση του Ακμπάρ θα γιορταστεί με μια συνάντηση που θα διοργανωθεί από το Βρετανικό Συμβούλιο, τη Βασιλική Ασιατική Εταιρεία, τον Σύνδεσμο Ανατολικών Ινδιών και την Ινδική Εταιρεία, η οποία θα πραγματοποιηθεί στις αίθουσες της Βασιλικής Εταιρείας στις 23 Νοεμβρίου.

 

Νέο - Πλατωνισμός[1]

Ο νεοπλατωνισμός (ή Νεοπλατωνισμός) είναι ένας σύγχρονος όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την περίοδο της πλατωνικής φιλοσοφίας που ξεκινά με το έργο του Πλωτίνου και τελειώνει με το κλείσιμο της Πλατωνικής Ακαδημίας από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό το 529 μ.Χ. Αυτή η μορφή Πλατωνισμού, η οποία συχνά περιγράφεται ως «μυστικιστική» ή θρησκευτικής φύσεως, αναπτύχθηκε έξω από το κυρίαρχο ρεύμα του Ακαδημαϊκού Πλατωνισμού. Οι απαρχές του Νεοπλατωνισμού μπορούν να εντοπιστούν στην εποχή του ελληνιστικού συγκρητισμού, η οποία γέννησε κινήματα και σχολές σκέψης όπως ο Γνωστικισμός και η Ερμητική παράδοση. Ένας σημαντικός παράγοντας σε αυτόν τον συγκρητισμό, και ένας παράγοντας που άσκησε τεράστια επιρροή στην ανάπτυξη της πλατωνικής σκέψης, ήταν η εισαγωγή των Εβραϊκών Γραφών στους ελληνικούς πνευματικούς κύκλους μέσω της μετάφρασης που είναι γνωστή ως Εβδομήκοντα. Η συνάντηση μεταξύ της αφήγησης της δημιουργίας της Γένεσης και της κοσμολογίας του Τίμαιου του Πλάτωνα έθεσε σε κίνηση μια μακρά παράδοση κοσμολογικής θεωρίας που τελικά κορυφώθηκε στο μεγάλο σχήμα των Εννεάδων του Πλωτίνου. Οι δύο μεγάλοι διάδοχοι του Πλωτίνου, ο Πορφύριος και ο Ιάμβλιχος, ανέπτυξαν ο καθένας, με τον δικό του τρόπο, ορισμένες μεμονωμένες πτυχές της σκέψης του Πλωτίνου, αλλά κανένας από αυτούς δεν ανέπτυξε μια αυστηρή φιλοσοφία που να ταιριάζει με αυτή του δασκάλου του. Ο Πρόκλος ήταν αυτός που, λίγο πριν το κλείσιμο της Ακαδημίας, κληροδότησε στον κόσμο μια συστηματική πλατωνική φιλοσοφία που από ορισμένες απόψεις πλησίαζε την πολυπλοκότητα του Πλωτίνου. Τέλος, στο έργο του λεγόμενου Ψευδο-Διονυσίου, βρίσκουμε μια μεγάλη σύνθεση πλατωνικής φιλοσοφίας και χριστιανικής θεολογίας που έμελλε να ασκήσει τεράστια επιρροή στον μεσαιωνικό μυστικισμό και τον Αναγεννησιακό Ουμανισμό.[1]

 

"The first part of the story of Yaśodhara, called 'Jasahara-cariu' , a version of one of the most important Jain tales, by the 15th-century Digambara poet Raidhū," 1400-1499 CE, watercolour on paper, Apabhraṃśa Prakrit, MS Indic beta 1471 (Wellcome Library).

 

 

Το τελευταίο τεύχος του The Philosopher παρουσιάζει ένα άρθρο του Jonathan Egid με θέμα «Νεοπλατωνικά ταξίδια». Το Egid παρακολουθεί τη μετανάστευση των νεοπλατωνικών ιδεών από την Αλεξάνδρεια στην Αιθιοπία, την Ισλαμική Κεντρική Ασία και την Αυλή των Μουγκάλ, όπου ήρθε σε επαφή με τη σανσκριτική φιλοσοφία.[5] 

 

Νέο – Πλατωνισμός & Μογγόλοι[10]

 

Η σύνδεση μεταξύ του Νεοπλατωνισμού και των Μογγόλων έγκειται στον τρόπο με τον οποίο η μογγολική κυριαρχία, ιδιαίτερα υπό το Ιλχανάτο και τους μεταγενέστερους Μουγκάλ, καλλιέργησε ένα πολιτικό και ιδεολογικό περιβάλλον όπου η περσική νεοπλατωνική σκέψη απέκτησε επιρροή. Οι μογγολικές κατακτήσεις κατέστρεψαν τις υπάρχουσες πολιτικές δομές, δημιουργώντας μια ευκαιρία για νέες ιδεολογίες όπως ο Νεοπλατωνισμός, ο οποίος προσαρμόστηκε από τους στοχαστές για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες τεράστιων αυτοκρατοριών παρέχοντας ένα πλαίσιο για παγκόσμια βασιλεία, διοίκηση και κοινωνική αρμονία (π.χ., η έννοια του ṣulḥ-i kull).

 

Ο Νεοπλατωνισμός ως εργαλείο για την αυτοκρατορία

 

Επανερμηνεία και προσαρμογή: Οι Μογγόλοι ηγεμόνες υποστήριζαν τους μελετητές που προσάρμοζαν και επέκτειναν τις νεοπλατωνικές ιδέες από παλαιότερες ισλαμικές και ελληνιστικές παραδόσεις. Σε αυτούς περιλαμβάνονταν στοχαστές όπως ο Nasir al-Din Tusi και ο Shihab al-Din Suhrawardi.

Παροχή νομιμότητας: Ο Νεοπλατωνισμός, με την έμφαση που δίνει σε έναν ιεραρχικό κόσμο και έναν φιλόσοφο-βασιλιά που συνδέεται με μια θεϊκή πηγή φωτός, προσέφερε μια ισχυρή ιδεολογική δικαιολόγηση για τους ηγεμόνες που δεν μπορούσαν να διεκδικήσουν την καταγωγή τους από έναν προφήτη, όπως συνέβαινε με τους Μογγόλους κατακτητές και τους διαδόχους τους.

 

Υποστήριξη παγκοσμιοποιητικών ιδεολογιών: Το νεοπλατωνικό πλαίσιο, το οποίο ενσωμάτωνε ποικίλες φιλοσοφικές και θρησκευτικές ιδέες, ήταν κατάλληλο για την κοσμοπολίτικη φύση των νέων αυτοκρατοριών. Χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία ενωτικών ιδεολογιών, όπως το ṣulḥ-i kull («ειρήνη για όλους») του Μουγκάλ Αυτοκράτορα Ακμπάρ, το οποίο προωθούσε την παγκόσμια ειρήνη και την αφομοίωση διαφορετικών θρησκειών.

 

Γεφύρωση της μετανομαδικής κυριαρχίας: Η διττή φύση του Νεοπλατωνισμού, με το φιλοσοφικό του βάθος και την πνευματική του πρακτικότητα, τον κατέστησε μια χρήσιμη «γέφυρα» για μετανομαδικά καθεστώτα όπως οι Μογγόλοι, καθώς εγκαθίδρυαν εγκατεστημένες αυτοκρατορίες.

 

Επηρεάζοντας το δίκαιο και τη διοίκηση: Οι νεοπλατωνικές έννοιες της βασιλείας, της ηθικής (akhlāq) και της διακυβέρνησης χρησιμοποιήθηκαν ενεργά για να ενημερώσουν τη διοίκηση αυτών των τεράστιων νέων εδαφών.

Βασικές προσωπικότητες και κινήματα

Σουχραουάρντι και Ιλφωτισμός: Ο φιλόσοφος Σιχάμπ αλ-Ντιν Σουχραουάρντι ήταν μια βασική προσωπικότητα του οποίου η νεοπλατωνικής έμπνευσης φιλοσοφία του Ιλφωτισμού ήταν ιδιαίτερα ελκυστική για τους Μογγόλους, επειδή παρείχε μια εκλεπτυσμένη ιδεολογία που μπορούσε να εφαρμοστεί στις τεράστιες περιοχές που έλεγχαν.

Ακμπάρ και ṣulḥ-i kull: Υπό την κυριαρχία των Μουγκάλ στην Ινδία, η σύνθεση του Νεοπλατωνισμού και άλλων παραδόσεων οδήγησε στην ανάπτυξη του ṣulḥ-i kull, μιας πολιτικής παγκόσμιας ειρήνης και θρησκευτικής ανοχής. Αυτή ήταν μια άμεση συνέχεια των νεοπλατωνικών αρχών που είχαν καλλιεργηθεί από τους Μογγόλους και τους Τιμουρίδες.

 

Η φιλοσοφία του Shihab al-Din Suhrawardi[15]

 

 

Η φιλοσοφία του Shihab al-Din Suhrawardi (1154–1191, Πέρσης φιλόσοφος) είναι βαθιά συνδεδεμένη με την ελληνική σκέψη, ιδιαίτερα με τον Πλάτωνα, αν και συχνά θεωρείται αναβιωτής της «σοφίας των Αρχαίων» παρά αριστοτελικός. Το έργο του, ειδικά ο «Εικονισμός», αντλεί στοιχεία από μια σειρά ελληνικών πηγών, όπως ο Πλάτων, οι Προσωκρατικοί όπως ο Εμπεδοκλής και οι Στωικοί, και ταυτίζεται ρητά με αυτή την καταγωγή. Το έργο του ασχολείται επίσης με άλλες παραδόσεις, όπως ο Ζωροαστρισμός και ο Ερμητισμός, συνθέτοντάς τες με ελληνικές ιδέες.

Βασικές πτυχές της ελληνικής σύνδεσης:

Αναβίωση «της σοφίας των Αρχαίων»: Ο Σουχραβάρντι επιδίωξε να αναβιώσει μια προ-αριστοτελική, «αρχαία» φιλοσοφική παράδοση, την οποία θεμελίωσε στην ελληνική φιλοσοφία.

Επιρροή του Πλάτωνα: Συχνά επικαλείται την αυθεντία του Πλάτωνα και ενσωματώνει νεοπλατωνικές ιδέες στο σύστημά του.

Συνεργασία με άλλες ελληνικές σχολές: Το έργο του δείχνει μια συνεργασία με άλλους μη περιπατητικούς Έλληνες φιλοσόφους, όπως οι Προσωκρατικοί (όπως ο Εμπεδοκλής και ο Πυθαγόρας) και οι Στωικοί .

Σύνθεση παραδόσεων: Ο Σουχραουάρντι στόχευε στη δημιουργία μιας φιλοσοφικής σύνθεσης που να περιλαμβάνει αρχαίες δυτικές παραδόσεις (ελληνικές) παράλληλα με ανατολικές, όπως ο αρχαίος περσικός Ζωροαστρισμός, έναν στόχο που, όπως δήλωσε, ακολουθούσε μέσα από τους ισχυρισμούς και τα έργα του.

Απόρριψη επικρατουσών ιδεών: Το φιλοσοφικό του έργο ήταν εν μέρει μια αντίδραση στην κυρίαρχη νεοαριστοτελική σύνθεση της ισλαμικής φιλοσοφίας εκείνη την εποχή, γεγονός που έκανε τη σύνδεσή του με τη μη αριστοτελική ελληνική σκέψη ιδιαίτερα σημαντική.

 

Η διάδοση του νέο – Πλατωνισμού στην Ινδία

 

Επισκόπηση AI

"Neoplatonic voyaging in India" refers to the historical and intellectual movement where Neoplatonic ideas traveled and were adapted in India, particularly during the Mughal era and the "long sixteenth century". This "voyaging" was not a physical journey of individuals, but rather an intellectual one, where Neoplatonic concepts were synthesized with local traditions, seen most notably in Emperor Akbar's solar cult and his universalist ideology.

Key aspects of the "Neoplatonic voyaging" in India:

Intellectual exchange: Neoplatonism traveled from the West to the East through intellectual exchanges between scholars, cosmologists, and antiquarians.

Mughal India as a destination: Mughal India was a significant stage for this movement, with Emperor Akbar's court serving as a hub for avant-garde Neoplatonic intellectuals.

Syncretism of ideas: Neoplatonic thought was not just a direct import but was blended with local traditions, such as Hindu and Zoroastrian ideas, creating a new, universalist ideology.

Akbar's sun project: This is a prime example of the fusion of ideas, where the emperor's solar cult was reframed through a Neoplatonic lens to serve as a universal imperial ideology.

A "Neoplatonic Renaissance": The period from roughly 1450 to 1650 is described as a "global Neoplatonic Renaissance," with a continuum of Neoplatonic thought connecting royal courts from England to India.

Comparison with Western movements: The development in Mughal India is often compared with contemporary movements in Stuart England, showing similar Neoplatonic influences, though expressed differently (e.g., through emblematic fiction in England).

Shared philosophical themes: Scholars continue to explore the similarities and potential influence between Neoplatonism and Indian philosophies, such as the Upanishads, in areas like emanationism and spiritual ascent.

 

 

Αυυοκράτωρ Akbar & Νέο - Πλατωνισμός

 

Επισκόπηση AI

Emperor Akbar was influenced by Neoplatonism, particularly through his philosophical advisers who integrated it with other traditions to create a universal imperial ideology centered on his role as a philosopher-king. This influence is evident in his millennial history project, the Tarikh-i Alfi, which presented him as a messianic savior, and his solar worship project, a cosmic ideology that drew on ancient Neoplatonic traditions. The concept of ṣulḥ-i kull ("peace for all") was also shaped by Neoplatonist ideas blended with the earlier Mongol Pax Mongolica model. 

Neoplatonic influence on Akbar's reign

Universal kingship: Neoplatonism, with its idea of emanation from a supreme being, provided a philosophical framework to elevate Akbar to a divine or quasi-divine status, supported by the belief that a wise ruler was a link between the earthly and celestial realms. 

Tarikh-i Alfi: This historical chronicle, commissioned by Akbar, marked the end of the Islamic millennium and announced the arrival of Akbar as a new messianic figure. It was a key component in the project to create a new imperial ideology, as discussed in Scholarly Publications Leiden University. 

Solar worship: Akbar's public veneration of the sun was a deliberate act, reframed by his Neoplatonist advisors as a universal practice rooted in the Neoplatonic tradition of the sun as the source of all life and knowledge. This practice drew parallels to that of the late Roman emperor Julian, who also had a solar cult. 

Ṣulḥ-i kull (Peace for All): This policy of "peace for all" was shaped by Neoplatonist ideas and became the ideological foundation for Mughal rule. It integrated various religious and philosophical traditions under Akbar's authority. 

Philosophical and political context

Incorporation of diverse traditions: Neoplatonism served as a cosmological framework that allowed Akbar to incorporate diverse traditions, including Sunni, Shia, Sufi, and Hindu beliefs, into a unified imperial ideology, as explained in Scholarly Publications Leiden University. 

Pax Mongolica connection: The political and legal principles of the Mongol ruler Chinggis Khan (yasa) were blended with Persianate akhlāq (ethics) and Neoplatonist philosophy in the Tarikh-i Alfi, forming the basis for ṣulḥ-i kull. 

Opposition: Some contemporaries, like the historian Bada'uni, saw these developments as an abandonment of Islamic tradition and a departure from orthodox faith, seeing Akbar as having crossed a line into apostasy. 

 

 

 

Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ AKBAR ΩΣ ΣΟΛΟΜΩΝ, MAJNUN KAI ΟΡΦΕΥΣ..[100]

“Majnun among the animals of the wilderness,” ascribed to Dhanwan. Illustration to Laylā u Majnūn by

Nizami, Mughal, ca. 1590. The Bodleian Library, University of Oxford, Ms. Pers. D 102, p. 65. (Photo: courtesy of the Bodleian Library)

 

 

Επισκόπηση AI (The Mughal Emperor as Solomon, Majnun, and Orpheus, or the Album as a Think Tank for Allegory)

Η φράση αναφέρεται σε μια ακαδημαϊκή έννοια, κυρίως από το έργο της Έμπα Κοχ, που διερευνά πώς ο Μουγκάλ Αυτοκράτορας αναπαρίσταται μέσω των αλληγορικών μορφών του Σολομώντα, του Ματζνούν και του Ορφέα στην αυτοκρατορική ζωγραφική των Μουγκάλ στις αρχές του 17ου αιώνα. Αυτός ήταν ένας τρόπος να προβληθεί η δύναμη, η σοφία και η ειρηνική διακυβέρνηση του αυτοκράτορα μέσα από ένα σύνθετο μείγμα ισλαμικής, περσικής και ευρωπαϊκής έμπνευσης εικονογραφίας, με το Μουγκάλ άλμπουμ (συλλογή πινάκων) να χρησιμεύει ως «δεξαμενή σκέψης» για τη δημιουργία αυτών των πλούσιων συμβολικών νοημάτων. Ο αυτοκράτορας απεικονιζόταν ως Σολομών (σοφός ηγεμόνας), Ματζνούν (μια μορφή παθιασμένης αγάπης που γίνεται και δίκαιος βασιλιάς) και Ορφέας (που εναρμονίζει τη φύση και τους ανθρώπους).

 

Συμβολικές αναπαραστάσεις

Σολομών: Ο ρόλος του αυτοκράτορα ως σοφού, δίκαιου και ισχυρού ηγεμόνα συμβολίζεται από τον βασιλιά Σολομώντα, ο οποίος ήταν γνωστός για τη σοφία και την εξουσία του.

 

Majnun: Αν και αρχέτυπο τραγικού, παθιασμένου έρωτα στην περσική ποίηση, το Majnun χρησιμοποιήθηκε επίσης στην τέχνη των Μουγκάλ για να αναπαραστήσει τον αυτοκράτορα στον ρόλο του ως δίκαιου ηγεμόνα, με το κοινό στοιχείο να είναι η ειρήνευση των ζώων και να καταδεικνύει πώς οι ισχυροί και οι αδύναμοι μπορούν να συνυπάρχουν ειρηνικά, σύμφωνα με αυτήν την ανάρτηση στο Instagram και το Studocu.

 

Ορφέας: Ο ελληνικός μύθος του Ορφέα που γοητεύει τα ζώα με τη μουσική του προσαρμόστηκε για να δείξει την ικανότητα του αυτοκράτορα να δημιουργεί ειρήνη και αρμονία μεταξύ των υπηκόων του. Η εικόνα μετέδωσε ότι υπό την κυριαρχία του, οι ισχυροί και οι αδύναμοι μπορούσαν να ζουν μαζί αρμονικά.

 

Το άλμπουμ ως δεξαμενή σκέψεως

Η έννοια του "Άλμπουμ ως δεξαμενή σκέψεως" υποδηλώνει ότι τα αυτοκρατορικά άλμπουμ ήταν ένας χώρος όπου καλλιτέχνες και χορηγοί μπορούσαν να αναπτύξουν από κοινού αυτά τα σύνθετα αλληγορικά νοήματα.

Ήταν ένα μέρος για πειραματισμό και δημιουργία νέων ειδών συμβολικής αναπαράστασης, συνδυάζοντας διαφορετικές πολιτισμικές επιρροές για να δημιουργήσουν έργα τέχνης με βαθιά αλληγορικά νοήματα.

 

The phrase refers to a scholarly concept, primarily from Ebba Koch's work, that explores how the Mughal Emperor was represented through the allegorical figures of Solomon, Majnun, and Orpheus in early 17th-century imperial Mughal painting. This was a way to convey the emperor's power, wisdom, and peaceful rule through a complex blend of Islamic, Persian, and European-inspired imagery, with the Mughal album (collection of paintings) serving as a "think tank" for creating these rich symbolic meanings. The emperor was depicted as Solomon (wise ruler), Majnun (a figure of passionate love who also becomes a just king), and Orpheus (who harmonizes nature and people). 

Symbolic representations

Solomon: The emperor's role as a wise, just, and powerful ruler is symbolized by King Solomon, who was known for his wisdom and authority. 

Majnun: Although an archetype of tragic, passionate love in Persian poetry, Majnun was also used in Mughal art to represent the emperor in his role as a just ruler, with the shared element being the pacification of animals and demonstrating how the powerful and weak can coexist peacefully, according to this Instagram post and Studocu. 

Orpheus: The Greek myth of Orpheus charming animals with his music was adapted to show the emperor's ability to create peace and harmony among his subjects. The image conveyed that under his rule, the powerful and the weak could live together in harmony. 

The album as a think tank

The concept of the "Album as a Think Tank" suggests that the imperial albums were a space where artists and patrons could collaboratively develop these complex allegorical meanings. 

It was a place for experimenting with and creating new genres of symbolic representation, blending different cultural influences to create works of art with deep allegorical meanings. 

 

Majnun in the Company of Animals in the Wilderness[300]

Μικρογραφία από τη Μογγολική σχολή ζωγραφικής που απεικονίζει τον αυτοκράτορα Χουμαγιούν με τον γιο του, Ακμπάρ, στην Καμπούλ.[400]

 

 

Was Akbar’s ideology of Sulh-i-kul inspired by a Hellenistic Greek philosophy?[500]

 

Νέα ακαδημαϊκή έρευνα υποδηλώνει ότι οι Μουγκάλ επηρεάστηκαν από μια ελληνιστική ελληνική φιλοσοφική παράδοση που ονομάζεται Νεοπλατωνισμός, η οποία ήταν δημοφιλής στις μεγάλες αυτοκρατορίες του ισλαμικού κόσμου τον 16ο αιώνα. Στην Ινδία, αυτό τους βοήθησε να δημιουργήσουν συμμαχίες για μακροπρόθεσμη επιβίωση.

Το 1582-83, ο Μουγκάλ αυτοκράτορας Ακμπάρ ανέθεσε σε μια ομάδα μελετητών να γράψουν ένα ειδικό έργο — μια νέα ιστορία του κόσμου. Το Tarikh-i Alfi ή «Ιστορία της Χιλιετίας», όπως έγινε γνωστό, ήταν για να τιμήσει την πρώτη ισλαμική χιλιετία που σύντομα θα τελείωνε. Ο ιστορικός του Κέιμπριτζ, Σαΐντ Ρεζά Χουσεϊνί, βρήκε αυτό το οκτάτομο έργο στα περσικά ενώ ολοκλήρωνε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο Τζαβαχαρλάλ Νεχρού (JNU) στο Νέο Δελχί. Λέει ότι αυτό το πλούσιο έργο, που παραμένει αμετάφραστο, είναι ελάχιστα γνωστό. «Επισκιάζεται εντελώς από το Ακμπαρνάμα (το επίσημο χρονικό του Ακμπάρ, γραμμένο από τον ιστορικό της αυλής του, Αμπούλ Φαζλ)... Το ερώτημα που έθεσα στον εαυτό μου ήταν, γιατί οι Μουγκάλ στην Ινδία έγραφαν μια ιστορία του κόσμου;»

 

Η απάντηση, όπως συνειδητοποίησε ο Χουσεϊνί λίγο αργότερα, βρισκόταν σε μια φιλοσοφική παράδοση που σάρωσε αυτοκρατορίες σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στον ισλαμικό κόσμο τον 16ο αιώνα, και είχε τις ρίζες της στην ελληνιστική Μεσόγειο. Ο νεοπλατωνισμός, όπως ονομάστηκε, ήταν ένα ρεύμα της πλατωνικής φιλοσοφίας που συνέλαβαν Έλληνες φιλόσοφοι των πρώτων αιώνων μ.Χ., όπως ο Πλωτίνος, ο Πορφύριος, ο Πρόκλος και ο Ιάμβλιχος. Η φιλοσοφία ήταν ιδιαίτερα ελκυστική για τους ηγεμόνες που κυβερνούσαν εξαιρετικά διαφορετικούς πληθυσμούς και τους επέτρεπε να βρουν δικαιολογία για την εξουσία τους σε κάτι που δεν είχε τις ρίζες του σε κάποια συγκεκριμένη θρησκεία.

 

Η αυτοκρατορική πολιτική του Ακμπάρ συχνά θεωρείται ως το πρώτο βήμα προς τον σύγχρονο κοσμικό χαρακτήρα. Πιο πρόσφατα, μια ομάδα μελετητών, συμπεριλαμβανομένων των ιστορικών Τζος Γκόμανς, Έμπα Κοχ, Μάθιου Μέλβιν-Κούσκι και Χουσεϊνί, μεταξύ άλλων, κατέδειξε ότι η διάσημη ιδέα του Ακμπάρ για το Σουλχ-ι Κουλ ή «Ειρήνη για Όλους» προέρχεται από αυτό το αρχαίο ελληνιστικό ιδανικό ενός φιλοσόφου-βασιλιά τύπου Αλεξάνδρου.

 

Η διάκριση του Μωυσέως κατά Assman[600]

 

Η «Μωσαϊκή Διάκριση» του Jan Assmann[602] είναι η έννοια μιας αποκλειστικής και εμφατικής αλήθειας στη θρησκεία, η οποία διακρίνει την «αληθινή» θρησκεία από τις «ψεύτικες». Αυτός είναι ο θεμελιώδης, ριζοσπαστικός ισχυρισμός που συνδέεται με τον Μωυσή και τις δύο πρώτες εντολές, ο οποίος διαχωρίζει τον αληθινό Θεό από τους ψεύτικους θεούς, την αληθινή διδασκαλία από την ψευδή διδασκαλία και τη γνώση από την άγνοια. Καθιέρωσε μια μισαλλόδοξη ρήξη με όλες τις προηγούμενες παραδόσεις, σε αντίθεση με τα αρχαία πολυθεϊστικά συστήματα που δεν είχαν αυτή τη διάκριση αληθούς έναντι ψευδούς.

 

Βασικές πτυχές της Μωσαϊκής διάκρισης

Αληθινό έναντι Ψεύδους: Ο πυρήνας της διάκρισης δεν είναι μόνο ο μονοθεϊσμός, αλλά η ιδέα ότι οι πεποιθήσεις και οι πρακτικές μιας θρησκείας είναι είτε αληθινές είτε ψευδείς, και ότι αυτές που είναι ψευδείς δεν πρέπει να γίνονται ανεκτές.

Αποκλειστικότητα: Δημιουργεί μια αποκλειστική σχέση μεταξύ του Θεού και των οπαδών του, καθορίζοντας την ταυτότητά τους σε αντίθεση με άλλους που λατρεύουν ψεύτικους θεούς.

Μισαλλοδοξία: Μια άμεση συνέπεια αυτής της διάκρισης είναι η μισαλλοδοξία, η οποία έχει τις ρίζες της στην απαγόρευση εικόνων άλλων θεών ως ψεύτικων θεών.

Ρήξη με την παράδοση: Η διάκριση του Μωσαϊκού αντιπροσωπεύει ένα νέο είδος θρησκείας που έρχεται σε ρήξη με τον αρχαίο πολυθεϊστικό κόσμο, όπου η αλήθεια ήταν συχνά πιο ρευστή.

 

Αποσύνδεση από την ιστορία: Ο Άσμαν σημειώνει ότι ενώ ο Ακενατόν μπορεί να ήταν ο πρώτος που έκανε μια παρόμοια διάκριση, ο Μωυσής είναι η μορφή μνήμης που εδραίωσε την παράδοση σε μια διαρκή «πολιτιστική μνήμη» που αποτελεί τη βάση του δυτικού μονοθεϊσμού.

 

Νέο – Πλατωνική Βασιλεία στον Ισλαμικό κόσμο[700]

 

Το Tarikh-i Alfi ήταν ένα πραγματικά αξιοσημείωτο πνευματικό έργο, μια παγκόσμια ιστορία γραμμένη από μια διεθνή ομάδα μερικών από τους πιο πρωτοποριακούς στοχαστές της εποχής τους. Όπως υποδηλώνει ο τίτλος του για τη χιλιετία, ήταν στην πραγματικότητα ένα έργο μετά το Ισλάμ. Σε μια ριζοσπαστική κίνηση, κηρύσσοντας το τέλος της ισλαμικής χιλιετίας, παρέλειψε τον Προφήτη Μωάμεθ για να ανακοινώσει την έλευση του Akbar ως σωτήρα με μια νέα διαθήκη παγκόσμιας ειρήνης (܈ulۊ-i kull). Αυτή η νεοπλατωνική αναδιατύπωση της ισλαμικής ιστορίας τόνισε την εξαιρετική νέα αναλογία του βασιλιά και επέκρινε την παλιά προφητική θρησκεία για την εισαγωγή θρησκευτικής διαφοράς και βίας - αυτό που ο Jan Assmann αποκαλεί «Μωσαϊκή Διάκριση». Αναζητώντας μια παγκόσμια, πιο περιεκτική εναλλακτική λύση, αντικατέστησε το αραβικό προφητικό μοντέλο με αυτό του μογγολικού βασιλικού μοντέλου. Για το λόγο αυτό, αναδιάταξε τα παραδοσιακά νεοπλατωνικά στοιχεία της εμμενεντιστικής, θεοποιημένης βασιλείας που βασίζεται στη μετεμψύχωση της ψυχής και τη λατρεία του ήλιου. Για να το θέσουμε με όρους παγκόσμιας ιστορίας, το Tarikh-i Alfi μετατρέπει τον Akbar σε έναν νεοπλατωνικό μεσσιανικό φιλόσοφο-βασιλιά. Ως εκ τούτου, ο Akbar ακολουθεί τα βήματα ομοϊδεατών ηγεμόνων όπως ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Αποστάτης (βασ. 361–363), ο Αββασίδης χαλίφης al-Maǎmun (βασ. 813–833) ή ο Οθωμανός σουλτάνος ​​Μεχμέτ Β΄ ο Κατακτητής (βασ. 1444–1446· 1451–1481). Αλλά πιο άμεσα σχετικό για την περίπτωση των Μουγκάλ ήταν το παράδειγμα που έθεσαν οι Μογγόλοι πρόγονοί τους και ο τρόπος με τον οποίο οι Μουγκάλ πέτυχαν πνευματική αρμονία με τους ομολόγους τους στην Ευρώπη, όπως ο Ροδόλφος Β΄ των Αψβούργων (βασ. 1576–1612) και ο Ιάκωβος Α΄ Στιούαρτ της Αγγλίας (βασ. 1603–1625).4

 

Ωστόσο, η ερμηνεία αυτού του Akbar ως «του Αποστάτη» ως νεοπλατωνικού ηγεμόνα, εγείρει το ερώτημα, τι εννοείται στην πραγματικότητα με τον όρο Νεοπλατωνισμός; Ως εκ τούτου, το πρώτο μέρος του κεφαλαίου συζητά τρεις μακροπρόθεσμα αλληλένδετες νεοπλατωνικές σφαίρες του Tarikh-i Alfi, εστιάζοντας από το παγκόσμιο στο ισλαμικό του, στο συγκεκριμένο Akbari πλαίσιό του. Το δεύτερο μισό ασχολείται με τρεις σημαντικές νεοπλατωνικές πτυχές του ίδιου του χρονικού.[702]

 

Ωστόσο, έγινε ιδιαίτερα της μόδας κατά τη διάρκεια μιας παγκόσμιας Αναγέννησης που χαρακτήρισε τουλάχιστον τον ευρωπαϊκό και τον ισλαμικό κόσμο από το 1450 έως το 1650 περίπου. Κατά τη διάρκεια αυτής της Αναγέννησης, οι βασιλιάδες προσπάθησαν να απελευθερωθούν από τα νύχια των θρησκευτικών θεσμών, είτε μέσω της Μεταρρύθμισης στην Ευρώπη είτε μέσω άλλων μορφών θρησκευτικής ανανέωσης στον ισλαμικό κόσμο. Στην Ευρώπη, ωστόσο, φαίνεται ότι ο πολιτικός νεοπλατωνισμός παρέμεινε ένα σποραδικό και μάλλον περιθωριακό φαινόμενο, περισσότερο γραπτό και μελετημένο παρά εφαρμοσμένο. Γύρω στο 1200 μ.Χ., η μεσαιωνική Ευρώπη είχε ήδη αρχίσει να χάνει το ενδιαφέρον της για τον Πλάτωνα υπέρ του Αριστοτέλη. Η ευρωπαϊκή αναβίωση του Νεοπλατωνισμού ξεκίνησε κυρίως από έξω μετά την άφιξη Ελλήνων λογίων μετά τον Βυζαντινό σοφό Γεώργιο Γεμιστό Πλήθωνα (περίπου 1355–1454), του οποίου ο Νεοπλατωνισμός διαμορφώθηκε στην τριμερή του εμπλοκή με το Βυζάντιο, την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Ιταλία.8

Από την Ιταλία του Quattrocento, μια αναβιωμένη Νεοπλατωνική-Ερμητική κοσμοθεωρία εξαπλώθηκε στις ευρωπαϊκές αυλές, αλλά σταδιακά υπέκυψε στον ενιαίο «ιεροεξεταστή σοβινισμό» των ολοένα και πιο απογοητευμένων και ομολογιακών κρατών.9

Μια μη πολιτική εκδοχή του Νεοπλατωνισμού αφέθηκε να ζει ως εσωτερική γνώση και μάλιστα να ακμάσει στις τέχνες.10

 

Στον ισλαμικό κόσμο, αυτή η νεοπλατωνική αναβίωση του δέκατου έκτου αιώνα δεν ήταν τίποτα πραγματικά νέο, αλλά στην πραγματικότητα ένα άλλο κύμα σε μια δυναμική τριών αιώνων που ξεκίνησε με τους παγανιστές Μογγόλους και την πολεμική τους ομάδα, η οποία απελευθέρωσε όχι μόνο ένα νέο είδος βασιλείας αλλά και μια επανάσταση στη φιλοσοφική σκέψη, με τον Νεοπλατωνισμό να παρέχει το κοσμολογικό υπόστρωμα. Στην πραγματικότητα, ασπαζόμενοι τον {..} Νεοπλατωνισμό, η τόσο επιτυχημένη αξιοκρατική ανοιχτότητα της νομαδικής πολεμικής ομάδας

θα μπορούσε στην πραγματικότητα να διατηρηθεί υπό πιο σταθερές συνθήκες.11 Ως εκ τούτου, θα θέλαμε να υποστηρίξουμε ότι ο Νεοπλατωνισμός αποδείχθηκε ιδιαίτερα ελκυστικός σε μετανομαδικές καταστάσεις μετάβασης, στο αρχικό στάδιο του σχηματισμού του κράτους, όταν μια κινητή πολεμική ομάδα έπρεπε να αναδιοργανωθεί σε ένα σταθεροποιημένο κράτος, ένα κράτος που έπρεπε να ενσωματώσει τα εξαιρετικά ποικίλα στοιχεία του κατακτημένου βασιλείου.[704]

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

 

[0]. Nature volume 150, pp. 600–601 (1942), s.v. Akbar, the Great Mughal, <https://www.nature.com/articles/150600b0#citeas>

Abstract

ON November 23, 1542, Akbar, the future Mughal Emperor, was born at Amarkot. His father, Humayun, had already lost the kingdom won by Babar, and Akbar's childhood was spent in exile. Humayun reconquered India in 1555, only to die, and the boy-king had to endure five years of regency before he came into his own. He stands out among Asiatic rulers as a determined leader and enlightened organizer. But the man was greater than the king. His interest in religion and philosophy, art and science is famous, but the distinguishing marks of his greatness were the questing intelligence and fearless judgment he consistently brought to bear upon the difficulties with which he was surrounded. He set himself to unite Hindu and Muslim India. He married into the ancient Rajput royal families, and Jahangir, his successor, was born of a Rajput princess. It is worth remembering that his reign coincides almost exactly with that of Elizabeth of England. At a time when Europe still found the methods of the rack and stake acceptable, he instituted and enforced religious toleration. He grappled with the horrors of suttee two hundred years before Bentinck abolished it. He was the patron of learning and the arts. His justice knew no distinction of caste or creed or colour. Such was the man, who, while he lived, united India in mutual service. The fourth centenary of Akbar's birth will be celebrated by a meeting arranged by the British Council, the Royal Asiatic Society, the East India Association and the India Society to be held in the rooms of the Royal Society on November 23.

[1]. Internet Encyclopedia on Philosophy, s.v. Neo-Platonism, https://iep.utm.edu/neoplato/

Το πρωτότυπο κείμενο έχει ως εξής:

Neo-platonism (or Neoplatonism) is a modern term used to designate the period of Platonic philosophy beginning with the work of Plotinus and ending with the closing of the Platonic Academy by the Emperor Justinian in 529 C.E. This brand of Platonism, which is often described as ‘mystical’ or religious in nature, developed outside the mainstream of Academic Platonism. The origins of Neoplatonism can be traced back to the era of Hellenistic syncretism which spawned such movements and schools of thought as Gnosticism and the Hermetic tradition. A major factor in this syncretism, and one which had an immense influence on the development of Platonic thought, was the introduction of the Jewish Scriptures into Greek intellectual circles via the translation known as the Septuagint. The encounter between the creation narrative of Genesis and the cosmology of Plato’s Timaeus set in motion a long tradition of cosmological theorizing that finally culminated in the grand schema of Plotinus’ Enneads. Plotinus’ two major successors, Porphyry and Iamblichus, each developed, in their own way, certain isolated aspects of Plotinus’ thought, but neither of them developed a rigorous philosophy to match that of their master. It was Proclus who, shortly before the closing of the Academy, bequeathed a systematic Platonic philosophy upon the world that in certain ways approached the sophistication of Plotinus. Finally, in the work of the so-called Pseudo-Dionysius, we find a grand synthesis of Platonic philosophy and Christian theology that was to exercise an immense influence on mediaeval mysticism and Renaissance Humanism.

[5]. Pasts Imperfect (10.23.25), <https://pasts-imperfect.ghost.io/pasts-imperfect-10-23-25/?ref=pasts-imperfect-newsletter> Το κείμενο στο πρωτότυπο έχει ως εξής:

The latest issue of The Philosopher features an article by Jonathan Egid on "NeoPlatonic Voyaging." Egid traces the migration of NeoPlatonic ideas from Alexandria to Ethiopia, Islamic Central Asia, and the Mughal Court where it came into contact with Sanskrit philosophy. Regarding philosophy in Sanskrit, two scholars have recently provided helpful blogposts on how to study and teach it: Malcolm Keating (Smith College), provides "Advice for students" hoping to pursue (serious) study in the field. Elisa Freschi (Toronto) explains how she selected texts for her recent course focusing on sources and debates from roughly 500 to 1000 CE; a follow-up post she discusses the views of the three main philosophical schools of that period on "Cognition of the Self."

[10]. neo platonism + Mongols

Επισκόπηση AI

The connection between Neoplatonism and the Mongols lies in how Mongol rule, particularly under the Ilkhanate and the later Mughals, fostered a political and ideological environment where Persianate Neoplatonic thought became influential. Mongol conquests destroyed existing political structures, creating an opportunity for new ideologies like Neoplatonism, which was adapted by thinkers to serve the needs of vast empires by providing a framework for universal kingship, administration, and social harmony (e.g., the concept of ṣulḥ-i kull).

Neoplatonism as a tool for empire

Reinterpretation and adaptation: Mongol rulers patronized scholars who adapted and expanded upon Neoplatonic ideas from earlier Islamic and Hellenistic traditions. This included thinkers like Nasir al-Din Tusi and Shihab al-Din Suhrawardi.

Providing legitimacy: Neoplatonism, with its emphasis on a hierarchical cosmos and a philosopher-king connected to a divine source of light, offered a powerful ideological justification for rulers who could not claim lineage from a prophet, as was the case for the Mongol conquerors and their successors.

Supporting universalist ideologies: The Neoplatonic framework, which integrated diverse philosophical and religious ideas, was well-suited to the cosmopolitan nature of the new empires. It was used to create unifying ideologies, such as Mughal Emperor Akbar's ṣulḥ-i kull ("peace for all"), which promoted universal peace and assimilation of different faiths.

Bridging post-nomadic rule: The dual nature of Neoplatonism, with its philosophical depth and spiritual practicality, made it a useful "bridge" for post-nomadic regimes like the Mongols as they established settled empires.

Influencing law and administration: Neoplatonic concepts of kingship, ethics (akhlāq), and governance were actively used to inform the administration of these vast new territories.

Key figures and movements

Suhrawardi and Illuminationism: The philosopher Shihab al-Din Suhrawardi was a key figure whose Neoplatonic-inspired Illuminationist philosophy was particularly attractive to the Mongols because it provided a sophisticated ideology that could be applied to the vast domains they controlled.

Akbar and ṣulḥ-i kull: Under Mughal rule in India, the synthesis of Neoplatonism and other traditions led to the development of ṣulḥ-i kull, a policy of universal peace and religious tolerance. This was a direct continuation of the Neoplatonic principles that had been fostered by the Mongols and Timurids.

[15]. https://plato.stanford.edu/archives/sum2010/entries/suhrawardi/

[100]. Ebba Koch 2011.

[300]. https://art.thewalters.org/object/W.626.266B/

The Walters Art Museum W.626.266B, Majnun in the Company of Animals in the Wilderness

Jalal al-Din Rumi, Maulana (Persian, 1207-1273) (Author), 1073 AH/AD 1663

ink and pigments on thin laid paper (probably Kashmiri) (Manuscripts and Rare Books, Islamic World , Islamic Manuscripts) This folio from Walters manuscript W.626 depicts Majnun in the company of animals in the wilderness.

[400]. Επισκόπηση AI: Η εικόνα είναι μια μικρογραφία από τη Μογγολική σχολή ζωγραφικής που απεικονίζει τον αυτοκράτορα Χουμαγιούν με τον γιο του, Ακμπάρ, στην Καμπούλ.

Η ζωγραφική της Μογγολικής σχολής αναπτύχθηκε κατά την περίοδο της Μογγολικής Αυτοκρατορίας στην Ινδία. Ο Χουμαγιούν ήταν ο δεύτερος αυτοκράτορας των Μογγόλων και ο πατέρας του Ακμπάρ, του τρίτου αυτοκράτορα, ο οποίος θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους ηγεμόνες της δυναστείας. 

Ο Χουμαγιούν έφερε δύο Πέρσες ζωγράφους, τον Μιρ Σαγίντ Αλί και τον Αμπντ αλ-Σαμάντ, στην Ινδία, οι οποίοι συνέβαλαν στην ανάπτυξη της Μογγολικής τέχνης. Η ζωγραφική της Μογγολικής σχολής συνδυάζει στοιχεία από την περσική τέχνη με την ινδική παράδοση. 

[500]. Adrija Roychowdhury 2023.

[600]. Επισκόπηση AI (το πρωτότυπο ακολουθεί):

Jan Assmann's "Mosaic Distinction" is the concept of an exclusive and emphatic truth in religion, which distinguishes "true" religion from "false" ones. This is the fundamental, radical claim associated with Moses and the first two commandments, which separates the true God from false gods, true doctrine from false doctrine, and knowledge from ignorance. It established an intolerant break with all previous traditions, unlike ancient polytheistic systems which did not have this true-vs.-false distinction.

Key aspects of the Mosaic distinction

True vs. False: The core of the distinction is not just monotheism, but the idea that a religion's beliefs and practices are either true or false, and that those that are false are not to be tolerated.

Exclusivity: It creates an exclusive relationship between God and his followers, defining their identity in contrast to others who worship false gods.

Intolerance: A direct consequence of this distinction is intolerance, rooted in the prohibition of images of other gods as false gods.

Break with tradition: The Mosaic distinction represents a new type of religion that breaks with the ancient polytheistic world, where truth was often more fluid.

Disconnection from history: Assmann notes that while Akhenaten may have been the first to draw a similar distinction, Moses is the figure of memory who cemented the tradition into a lasting "cultural memory" that forms the basis of Western monotheism.

[602]. Assmann 1996.

[700]. Gommans & Huseini 2022b.

[702]. Gommans & Huseini 2022b, p. 193.

[704]. Gommans & Huseini 2022b, pp. 196-197.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

https://www.cambridge.org/core/journals/journal-of-the-royal-asiatic-society/article/new-dawn-in-mughal-india-longue-duree-neoplatonism-in-the-making-of-akbars-sun-project/2F9201CBA26EA5FF779F2C642B997B08

Gommans, J. and Said Reza Huseini. 2024. "New dawn in Mughal India: longue durée Neoplatonism in the making of Akbar's sun project," Journal of the Royal Asiatic Society 34 (2), pp. 455-476.

 

https://www.jstor.org/stable/2928707

Jan Assmann. 1996. “The Mosaic Distinction: Israel, Egypt, and the Invention of Paganism,” Representations 56 (Special Issue: The New Erudition), pp. 48-67.

 

 

Jonathan Egid. 2025. "Neoplatonic Voyaging," The Philosopher, <https://www.thephilosopher1923.org/post/neoplatonic-voyaging?ref=pasts-imperfect.ghost.io> (24 Oct. 2025).

 

https://www.researchgate.net/publication/359829812_Neoplatonism_and_the_Pax_Mongolica_in_the_making_of_sulh-i_kull_A_view_from_Akbar's_millennial_history?fbclid=IwY2xjawNn-H9leHRuA2FlbQIxMAABHp8lQlfZX4DLSLvnYMqXQW31ufeX7DePcgEsHW_t641d5qmtuZPXdVQ_6QQg_aem_0OBVdy5Me5XsOMJX7R3SJA

Gommans, J. and Said Reza Huseini. 2022a. "Neoplatonism and the Pax Mongolica in the making of ṣulḥ-i kull . A view from Akbar's millennial history," Modern Asian Studies 56(3), pp. 870-901.

 

https://www.researchgate.net/publication/269613078_The_Mughal_emperor_as_Solomon_Majnun_and_Orpheus_or_the_album_as_a_think_tank_for_allegory

https://www.academia.edu/7184945/The_Mughal_Emperor_as_Solomon_Majnun_and_Orpheus_or_the_Album_as_a_Think_Tank_for_Allegory

Ebba Koch. 2011. "The Mughal emperor as Solomon, Majnun, and Orpheus, or the album as a think tank for allegory," Muqarnas Online 27(1), pp. 277-311.

 

https://indianexpress.com/article/research/was-akbars-ideology-of-sulh-i-kul-inspired-by-a-hellenistic-greek-philosophy-8603554/?fbclid=IwY2xjawNn_gBleHRuA2FlbQIxMAABHoHSaS2q4PU8FVSWl26VjP-6dwy3QMkUDzuAEeGMQ-_pLd7sY8eDNcu2pT7R_aem_PvzvLsnlCekVihLUmctEVA

Adrija Roychowdhury. 2023. "Was Akbar’s ideology of Sulh-i-kul inspired by a Hellenistic Greek philosophy?," The Indian Express, <https://indianexpress.com/article/research/was-akbars-ideology-of-sulh-i-kul-inspired-by-a-hellenistic-greek-philosophy-8603554/?fbclid=IwY2xjawNn_gBleHRuA2FlbQIxMAABHoHSaS2q4PU8FVSWl26VjP-6dwy3QMkUDzuAEeGMQ-_pLd7sY8eDNcu2pT7R_aem_PvzvLsnlCekVihLUmctEVA> (24 Oct. 2025).

 

https://scholarlypublications.universiteitleiden.nl/access/item:3420832/view

Gommans, J. J. L., & Huseini, S. R. 2022b. “Neoplatonic kingship in the Islamic world: Akbar’s millennial history,” in Sacred kingship in world history: between immanence and transcendence, ed. A. Afzar Moin & A. Strathern, New York: Columbia University Press, pp. 192-222).

doi:10.7312/moin20416-010

ΠΛΕΟΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΔΙΟΡΘΩΣΗ: 24.10.2025

https://www.researchgate.net/publication/396863966_DIADOSE_TOU_NEO_PLATONISMOU_STEN_MONGOLIKE_INDIA_NeoPlatonic_Voyaging

DOI: 10.13140/RG.2.2.34007.12964

https://www.academia.edu/145230809/%CE%94%CE%99%CE%91%CE%94%CE%9F%CE%A3%CE%97_%CE%A4%CE%9F%CE%A5_%CE%9D%CE%95%CE%9F_%CE%A0%CE%9B%CE%91%CE%A4%CE%A9%CE%9D%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%9F%CE%A5_%CE%A3%CE%A4%CE%97%CE%9D_%CE%9C%CE%9F%CE%93%CE%93%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%9A%CE%97_%CE%99%CE%9D%CE%94%CE%99%CE%91_%CE%92

ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟ